آیا عاشقان قاسم سلیمانی بیمارند؟

در همین مدت که چند مطلب در تحلیل راهبردی مواضع سپاه قدس نوشتم به واکنشهای عجیبی در فضای رسانه ای و جامعه مجازی برخوردم. ظاهراً جریان فکری متحدی پیش آمده تا علاقه مندان به سردار سلیمانی و جانفشانی های سپاه قدس را متهم به بیماری اسطوره سازی نماید. به واسطه ی ارتباطات آسانی که فضای مجازی فراهم نموده با برخی از کردهای ساکن اربیل هم ارتباط گرفتم و مشاهده کردم که از سردار سلیمانی به عنوان «فریاد رس» خود یاد می کنند. پس چرا سه جریان داخلی که تا کنون در همین فضا مشاهده کرده ام بر طعنه زدن و تحقیر علاقه مندان به سردار نابغه ی ایرانی همت گمارده اند؟

اصولا از اندیشه هایی که بوی توهم توطئه می دهند پرهیز می کنم و همواره دقت دارم تا بوی این تفکرات را ندهم فلذا نمی خواهم بگویم این طعنه ها لزوماً هماهنگ شده و یا حاصل برنامه ای جمعی است. آنچه که می بینم به قدر متیقن از یک اتحاد فکری در ریشه های این فرآیند طعنه و تحقیر خبر می دهد. اولین بار با یک روحانی که از مریدان فلان علامه بود به شدت درگیر شدم چون هم عمامه رسول الله به سر داشت هم تصویر آن علامه را پرچم علم و عرفان خود کرده بود اما به وضوح سخنم را بدون برهان و استدلال به باد تمسخر و استهزاء گرفته بود. سخنی که گفته بودم احتمالاً سردار سلیمانی دارای چند بدل جایگزین است. بار دوم در برخوردی با یکی از مریدان خاتمی بود که مشاهده کردم بخاطر نگاشتن مطلبی در سایت پارس نیوز راجع به سردار سایه ها، مشکوک به بیماری اسطوره سازی تشخیص داده شدم. بار سوم در نوشته های یکی از مریدان احمدی نژاد بود که به تحقیر کسانی می پرداخت که گفته بودند سردار سلیمانی مخفیانه در خطبه های ابوبکر البغدادی شرکت داشته است. البته ادعایی که این همکار رسانه ای احمدی نژاد مورد انکار و طعنه قرار داده بود تقریبا به کذب نزدیک تر بود تا سایر حرفها منجمله حرفهای من و از مکانیزم عناد با سردار سلیمانی هم بدور بود اما از نظر ساختار اندیشه در یک جبهه ایفای نقش می کرد. 

برایم جالب تر می شد وقتی اوج ارادت و مودت با این سردار ایرانی را از زبان کسانی می شنیدم که مثلاً خیلی هم به مانند ما مقدس مآب نبودند و شاید بانوانی که حجاب چندان محکمی هم نداشتند ولی به او افتخار می کردند و یا کردهایی که قرابت میهنی با وی نبسته بودند اما او را دوست و فریادرس خود می خواندند. از سویی هم تحلیل راهبردهای او در دروس دوره های عالی علوم استراتژیک در بزرگترین دانشگاه علوم انسانی خاورمیانه نیز امری عادی و البته قابل اعتنا بود. همچنین سخن تحلیلگران آمریکایی و اروپایی در خصوص او و رفتارهای عملیاتی او امری واضح است. حتی اسرائیلی ها به نبوغ قاسم سلیمانی اعتراف کرده اند. نیروهای مبارزی هم که در سوریه و عراق می جنگند بر واقعیت این نبوغ صحه می گذارند. نتایج علمیات میدانی مختلف هم ثابت کننده ی تمایز او  با سایر فرماندهان عادی است. 

با خودم می گفتم چه آن روحانی که فلان علامه را اسطوره ی خود کرده چه آن کس که خود را رسانه ی خاتمی نموده و خویش را وقف اسطوره اش ساخته چه آنکس که احمدی نژاد را معجزه ی قرن می داند، چرا جملگی فکر میکنند خودشان مغز متفکر و عقل ناب هستند اما سایرین بیماری اسطوره سازی دارند و عقل و علم در آنها تعطیل است؟ به نظرم یکی از نقاطی که این سه مدل فکری ـ تا جایی که من برخورد داشتم ـ با هم مخرج مشترک تشکیل می دهند مجموعه ای ادبی و حماسی است که شاهنامه نام گرفته است. همه ی اینها شاهنامه را قبول دارند. این اثر بی بدیل که زبان پارسی بدان مدیون است چیزی جز یک اسطوره سازی ماندگار نیست. آیا اینها حکیم ماندگار طوس را هم علاوه بر پدر حماسه، نماد و پدر بیماری اسطوره سازی ایرانیان می دانند؟

به نظرم این دسته افراد، هر سه یک ویژگی مشترک دارند و آن محو بودن خودشان در اسطوره ها و الگوهاست. وقتی امثال من به تحلیل و برجسته سازی سردار سلیمانی می پردازیم اصلاً قصد اسطوره سازی از او نداشته ایم. عظمت کسی همچون سلیمانی به خاطر محو شدن در عظمت اسطوره های ماندگار آسمانیست نه بخاطر آنچه خدا به خود سردار عطا کرده است. اگر او مدافع حرم اهل بیت نبود یا دشمنان دین و انسانیت کمر به قتل او نبسته بودند برای من چه ارزشی داشت که نبوغش را تشریح و تحلیل نمایم و قلم را به نام او خرج کنم؟ طایفه ای که به عاشقان سلیمانی طعنه می زنند و بیماری اسطوره سازی را در خصوص اهل محبت تئوریزه می نمایند، در حقیقت آنقدر اسیر توهمات اسطوره سازانه ی خود بوده اند که پنداشتند بقیه نیز لاجرم مانند آنان هویتی جنینی دارند. اگر این طایفه از ذوب بودن خود در وجود اسطوره یشان بیرون بیایند، قادر خواهند بود سایرین را مبتلا به رنج اسطوره پردازی نپندارند. چه جای شک، وقتی کسی را دشمنانش هم می ستایند خود معلوم است دوستان در خصوصش چه مرتبه ای از محبت را عرضه می دارند. محبوبیتی که خداوند به بنده ای ببخشد با گرد و خاک حسودان دفن شدنی نیست.

گو مدعی برو که مرا با تو کار نیست

احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است