سالگرد رحلت آیت الله طالقانی

شهریور گرمای پاییزگون خود را بر پیکر پیری نستوه افکند تا سمبلی از مبارزه ی صادقانه را به ابدیت پیوند زند

روزی که طالقانی رفت درسهایی از حیات مبارزاتی او برجای ماند تا مدعیان انقلابی گری را با معیاری حقیقی بتوان سنجید

سر راه دبیرستان شریعتی کتابی قدیمی درباره ی طالقانی خریدم  که امروز با گذشت سالیان طولانی از دوران دبیرستان، نگاه دوباره به این کتاب برایم مایه ی تفکر است.

طالقانی می گفت کاخ های شاهنشاهی بمانند تا ملت بدانند چه تفاوتی بین استبداد و آزادی وجود دارد و به یاد بسپارند فرعون صفتان و موسی سیرتان چگونه می زیستند.

طالقانی می خواست تفاوت توحید انقلابی و شرک طاغوتی برای هماره ی تاریخ لمس گردد زیرا واهمه ای نداشت که بجای کاخ در مسجد بنشیند و به علی در حکومت داری اقتدا کند

و چقدر روحانیت امروز به این سخن طالقانی نزدیک است

چون نه فقط کاخ های ستمشاهی را حفظ کردند بلکه با یک وقفه ی هشت ساله، دوباره کاخ های سعدآباد و گلستان تبدیل به محل استقبال رسمی از خارجیانی شدند که مفهوم انقلاب یعنی دگرگونی را باید در ایران به چشم خود ببینند

اگر روحانیت حاکم می گوید ما کاخ نشین نیستیم بلکه برای حفظ آبرو و عزت میهن از این کاخ ها بهره می بریم، باید بدانند که شاهان قدیم نیز همین ادعا را داشتند 

چه اینکه سایه ی ظلّ اللهی پادشاهان باید هیمنه ای اساطیری در برابر فرهنگهای دیگر ارائه می داد که آن فرهنگ ها عزت ملک و ملت را در عظمت کاخ ها می دانستند 

نه چون محمد مصطفی عزت را در ایمان به خدا و اجرای عدالت تعریف کنند تا  حدی که زندگی حاکمان بنا به بیان صریح امیرالمومنین الزاماً باید در حد فقیرترین طبقه ی مردم باشد

روح طالقانی و شاگردان راستینش چون دکتر مصطفی چمران میهمان رسول الله باد