آیا اعتماد رهبری به تیم مذاکره کننده وجهی خواهد داشت؟

خبری که رویترز مخابره کرده است قطعاً از جانب دولت اعتدال و شخص ظریف و بلکه مجموعه ی نظام تکذیب خواهد شد. خبری که نشان می دهد محمدجواد ظریف، اخیراً در فرآیند مذاکرات گوشزد کرده است که شکست در فرآیند گفتگو به تهدید دولت روحانی منتهی خواهد شد. 

اگر این خبر را اسرائیلی ها نیز نقل می کردند می شد از شواهد مربوط به بافت واقعه ی مذاکرات هسته ای به صحت آن یقین کرد. چه اینکه در فیلم مشهور «من روحانی هستم» قطعه ای امنیتی پخش می شود که در آن ظریف هنگام گفتگوی حاشیه ای با محمدالبرادعی می گوید اگر این مذاکرات به نتیجه نرسد رقبای ما در انتخابات و بزنگاه های سیاسی ما را شکست خواهند داد. جالب است که البرادعی مرتب تکرار می کند که «می دانم می دانم».

قاعدتاً نیازی به ذکر در خطر بودن دولت اعتدال نزد مذاکره کنندگان غربی از زبان ظریف نبوده و نیست. آنها که هیأتی و بازاری وارد مذاکره نشده اند. تیمهای متعدد در اتاق فکرهای آمریکایی و اسرائیلی مرتب در این خصوص اندیشه ورزی کرده و تحلیلگران ایرانی همانند آنچه گروه بحران منتشر کرد به یاری نهادهای صلح جهانی و عدم اشاعه هسته ای و کنترل تسلیحات آمده اند. جریان اطلاعات لااقل در سطح نخبگان، غیر قابل قیاس با محدودیت های خبری و تحلیلی در ایران است. چه در سطح ملی و چه در سطح نخبگان علمی و دانشگاهی و حتی محدودیت در گزارش دهی سر تیم مذاکره کننده به نخبگان سیاسی که در مجلس شورای اسلامی حضور دارند. حتی این سانسور هسته ای را می توان در خطوط غیر اصلی نیز مشاهده کرد مثلاً هنوز با گذشت یکی دو ماه، دانشگاه علامه طباطبایی اقدام به انتشار سخنان اساتید دانشگاه در کنفرانس دیپلماسی هسته ای ننموده است. 

پس وقتی «جریان آزاد اطلاعات» به عنوان یکی از ادعاهای «سبد حامیان روحانی» در خصوص مسائل ملی لگد مال می شود، قاعدتاً طبق تئوری های رایج سیاست هم می شود به منابع خبری چون رویترز پناه برد و هم می شود و چاره ای هم نیست جز اینکه به قرائن و تطبیقات، رأی به صحت و سقم یک خبر داد.

اما اگر چنین باشد که ظریف خواسته است برای خود و دولت پدرسالارش از این مذاکرات کلاهی بدوزد، قاعدتاً نمی شود به تداوم سخن رهبرانقلاب در خصوص اعتماد به تیم مذاکره کننده هسته ای هنوز اعتقاد داشت. این اعتمادها نه به اشخاص که به عملکردهاست. وقتی گروهی منافع حزبی و عملیات قدرت را مبنای حرکتهای ملی می سازد، اعتماد رهبری کشور که عنصری فوق ملی است را نباید به همراه داشته باشد. 

ممکن است عده ای این فکر را تعیین تکلیف برای رهبری بدانند و یا مانند آتش بیاران معرکه ی 88 انگشت افراط گری به سمت این سخن نشانه بروند. اما تفکر مستقل و تحلیل به موقع، اموری هستند که رهبرانقلاب در بیان صریح خود از مردم خصوصاً جوانان متوقع بوده اند. از سویی تبیین نموده اند که رهبری وظایفی دارد که به کمک خدا انجام می دهد و شما باید وظایف خود را انجام دهید و از سویی پا از این هم فراتر گذاشته و گفته اند: حتی اگر کسی به طور صریح نظری مخالف نظر رهبری داشته باشد، ضد ولایت فقیه نیست. 

چه برسد به این که در آوردگاه های تاریخی ثابت کرده باشد معیار حق و باطل در غبار فتنه ها، همراهی و اطاعت از رهبری است.