آتش ـ داعش ـ جنبش سبز

واقعه ی زنده زنده سوزاندن خلبان اردنی برای من زیاد عجیب نیست. گویی آهی قدیمی است. چه اینکه با آتش کشیدنهای سال 88 آشنایی دیرینه دارم. آتش هایی که هنوز انتقامش را نگرفتیم و آتش افروزان را روز به روز جری تر می بینیم.

وحشی ترین قومی که می تواند یک گروگان را زنده زنده بسوزاند در چشمهای امروز دنیا، داعش است اما ما پیش از آنکه دنیا قوم زنده بریانگر را بشناسد، به چشم خود در عاشورای 88 همنفسان داعش سالهای بعد را دیدیم. 

هنوز کفن شهید سیدعلیرضا ستاری خشک نشده است. همان امدادگری که بر اثر جراحات میله ی آهن بر فرقش نهایتاً روز 16 بهمن 92 به فیض شهادت نائل آمد. در سالگرد او که مصادف شده با آتش زده شدن خلبان اردنی به دست داعش، مناسب است خاطره ی مجروح شدن وی درعاشورای 88 را که منتهی به شهادت او شد مرور کنیم:

سید علیرضا که مهندس عمران بود و 31 بیشتر نداشت، روز عاشورای 88 بعنوان امدادگر در صحنه حاضر بود و دلیل ضربه ای که به مغز او وارد شد این بود که ظهر عاشورا می بیند تعدادی از نیروهای سپاه حدوداً 5 نفر، در میانه ی فتنه گران محاصره شده اند. 

شهید سیدعلیرضا ستاری می گوید؛ دیدم که یکی از آن 5 نفر بر زمین افتاده و فتنه گران بنزین باک موتور را بر سرش خالی کردند و او را به آتش کشیدند.

وقتی برای کمک و نجاتش دویدم، چون کسی جرأت نزدیک شدن نداشت، بخاطر آنکه ریش به صورت داشتم زنی فریاد زد این اطلاعاتی است و همان لحظه میله ای بر سرم خورد که سرم از سه جا شکست.

کاش دنیا می توانست ببیند قبل از اینکه داعش چگونه خلبانی را میسوزاند، قومی چگونه هموطن خود را آتش می زنند. 

خلبان داعش یک بیگانه بود که با بمب بر سر داعش حمله کرده بود و پاسداران روز عاشورای 88 اسلحه ای برای کشتن کسی در دست نداشتند. اصلا ملاک مدیریت بچه های سپاه در اغتشاشات دست نبردن به اسلحه بود. 

بهتر است مدعیان حقوق بشر که مدافعانشان در میان برندگان نوبل صلح یافت می شوند یا داعش را تقبیح نکنند یا خود را همنوع وحشیان داعشی بخوانند و در مورد سوزاندن خلبان اردنی سکوت را ترجیح دهند. 

من فرقی بین موسوی و ابوبکرالبغدادی نمی بینم. 

اما کاش زنده باشم و ببینم آنکس که سال 88 اول گفت: «آتش و دود»، کی به دست انتقام الهی دچار می شود.  

شادی روح شهیدستاری صلوات!