ظریف و دوستان در سودای گورباچف ایرانی

ظریف در نشست امسال داووس گفته است که تحریم ها ایران را به Negotiation table یا میز مذاکره نکشانده بلکه ما برای «تغییر در ماهیت روابط» با طرف مقابل به میدان آمده ایم.

این سخن یکی از بزنگاه های جمهوری اسلامی است که نشان می دهد او و دوستان و پدرخوانده هایشان چه در سر دارند.

زمانی که مائوتسه تونگ متوجه شد نمی تواند به مدیریت چین با وضعیت نبرد با آمریکا ادامه دهد، از چوئن لای رهبر اوپوزیسیون خود دعوت کرد تا بر سر مرگ و حیات چین سرخ به نتیجه برسند.

آنان پس از نبرد با آمریکایی که ببر کاغذی می خواندند به باز تعریف ماهیت خویش در عرصه رقابتهای استراتژیک پرداختند و این بار اعلام کردند که دشمن اصلی ما شوروی است.

به دنبال این بازتعریف بود که آمریکایی ها برای مذاکره با مائو، اقدام به اعزام هنری کیسینجر نمودند و امروز هم نتیجه ی آن در منش اقتصادی چین مشخص است. البته معلوم نیست نهایتا هم چین بتواند از استراتژی مهار آمریکا جان به در ببرد.

ظریف با سخن امروز خود در داووس نشان داد که ما برای «تغییر ماهیت» خود به مذاکره می پردازیم تا دنیا بداند ما آدمهای دیگری شده ایم. 

همانطور که چین به تبیین گردش خود پرداخت. در حالیکه گردشهای دیگری هم بوده اند که میوه ای جز تجزیه ی یک واحد سیاسی آنهم در ابعاد یک امپراتوری نداشته اند. 

زمانی که گورباچف به باز تعریف شوروی و مارکسیسم پرداخت، دیگر دلیلی وجود نداشت رهبری یک ایدئولوژی در دنیا به دست شوروی باشد و مهمترین دشمن امپریالیسم پذیرای نظم نوین جهانی شد.

ای کاش ظریف می گفت ما از ترس تحریمها پای میز مذاکره آمده ایم. 

ماهیت ما زمانی تعریف مجدد می شود که دیگر رهبر انقلاب نگوید ملت ما عاشق مبارزه با اسرائیل هستند.

متاسفانه لاریجانی از ظریف هم بدترگفته است. یعنی چه که «ایران هیچگاه میز مذاکره را ترک نکرده بود که بخواهد با ترس از تحریمها به مذاکره تن بدهد»؟؟؟؟؟

آری ما همواره مذاکره کرده ایم اما مگر مذاکرات قبل از ظریف  قابل مقایسه با دوران پسا اعتدالگرایی هستند که این مذاکرات را در یک خط و در امتداد یک مسیر می دانیم؟

از آقای لاریجانی بعید بود ملت را ساده فرض کنند و بگویند آمریکایی ها بودند که مذاکره را ترک کردند و آنها هستند که باید تصمیم بگیرند!!!