علائم ظهور بسیار مهمّند اما در مساله ی مهدویت نه فقط همه چیز نیستند بلکه اصل هم نمی باشند.
خیلی خوب است که مرگ ملک عربستان را مایه ی شادی و امید به تسریع ظهور حجت خدا می دانیم
اما ساده انگاری است که بپنداریم ظهور در بیرون از وجود ما تنها با اتفاقات مربوط علائم موعود رخ می دهد.
بقول مرحوم حاج اسماعیل دولابی خورشید مغرب که ظهور می کند یعنی از مغرب وجود خودت و درون توی شیعه ظهور آغاز می شود.
شیعیانی خدمت امام معصوم رسیدند و از حضرت سؤال کردند آیا علائم ظهور مهدی امت تا رخ ندهند ظهور هم رخ نخواهد داد؟
فرمود می شود علائم هم رخ ندهند اما خورشید ظهور طلوع کند! لیکن وقتی علائمی مثل خروج سفیانی و سیهه ی آسمانی رخ دهند ظهور حتمی است.
دوباره سؤال کردند پس وقتی ممکن است علائم رخ ندهند ، ممکن است خود ظهور هم رخ ندهد.
امام معصوم و حجت خدا پاسخ داد: در علائم می شود بداء رخ دهد اما در ظهور تخلفی نخواهد بود. زیرا ظهور وعده ی الهی است و خداوند لایخلف المیعاد است.
شاید این پرسش به ذهن برسد که پس مهمترین ملاک برای ظهور چیست و چگونه شیعیان و عاشقان می توانند دست خود را به دامان حضرتش برسانند؟
سرّ قضیه و مکانیسم محوری در این مفهوم نهفته است که خود مولای غایب از نظر در نامه ی شیوای خویش به شیعیان قید فرموده است:
لَو أنَّ أشیاعَنا وَفّقَهمُ الله لطاعَتِه عَلی اجتماعٍ مِنَ القُلوب فی الوَفاء بالعهدِ علیهم لَما تَأخّرَ عَنهُمُ الیُمن بلقائِنا
شیعیان که ویژگی آنان توفیق در طاعت خداوند است اگر همگی با هم نه جدا و قهر و متفرق ثابت قدم باشند برای وفای عهد به موالیان طاهرینشان، هیچ تاخیری در وصال آنان به ظهور و دیدار و مدیریت مستقیم صاحب امر رخ نخواهد داد.
پس راحت طلبها هستند که بجای اصلاح درون و برون که همانا تزکیه ی درونی و مبارزه ی اجتماعی باشد، فقط منبرها و سخنرانی های علائم ظهور را گوش میدهند و گویندگان این سخنان محبوبیت کسب می کنند و جیب پر می کنند و مستمعین هم تنها دل خوش می کنند و قطره ی اشکی می ریزند و توهم می کنند که چقدر به امام زمان و ظهورش نزدیک هستند.
ان الله لایغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم