برداشتی از تفسیر علامه طهرانی
مطلب پیشین که در خصوص تفسیر مرحوم علامه طهرانی از آیه ی أمة وسط می باشد، برداشتهایی برای هر مطالعه کننده ی مسلمان شکل می دهد و البته وبلاگ والعادیات هم برداشتهای خود را دارد.
کوتاه و مختصر اینکه
تفاسیر دیگری هم از این آیه شده است اما برای یک شیعه ی معتقد، با بودن تفسیر روایی و سخن اهل بیت علیهم السلام دیگر جایی برای مناقشه باقی نمی ماند.
اما از همین تفسیر مرحوم علامه طهرانی؛ بر می آید که اعتدال و میانه روی برای امت اسلام، یک اصل بالذات و وظیفه ی ریشه ای نیست!
اصل، ایمان و تقوی و اطاعت از امام است و وظیفه ، ولایت ائمه ی اهل بیت می باشد.
خداوند آن بزرگواران را به وسیله ی ایمان برتر و کاملی که دارند امت وسط و نماد میانه روی قرار داده است نه اینکه چون معتدل هستند پس ایمانشان کامل است.
پیروان و شیعیان نیز وظیفه ی اطاعت و ولایت پذیری دارند نه وظیفه ی یافتن اعتدال و میانه روی را.
اما برداشت می توان کرد که در صورت پذیرش ولایت آن امة وسط ، شیعیان هم به اعتدال واقعی می رسند. نه اینکه در صورتی می توان به ایمان و ولایت رسید که معتدل بود.
پس اجرای احکام و حدود الهی ولو اینکه به مذاق کسی خوش نیاید هم اعتدال است حتی اگر شمشیر تیز امیرالمومنین بر سر مشکران باشد یا نهیب او با آتش گداخته به برادر نابینای خود.
چون اعتدال در سایه ی احکام تعریف شده توسط ائمه ی دین معنی می شود
همه ی اینها به شرطی است که بخواهیم حرف دین را بفهمیم و بحث بر سر این باشد که اعتدال از منظر دین و سخن آیه ی سوره ی نحل چیست
نه بررسی اعتدال و میانه روی از منظر راهبردها و گاهبردهای سیاسی!
