سایه ی پدرخوانده ها بر قزوین
هنوز مشخص نیست قزوین چگونه و با چه شیوه ای میخواهد اندکی روی کارآمدی و تدبیر را ببیند. به فضای حقیقی اعتمادی نیست چه برسد به فضای پا در هوای مجازی که میخواهد دانش سیاسی مارا با ملغمه ای از اطلاعات بالا ببرد. اما گویی گمانه زنی ها در خصوص اتفاقات جاری در جویبار همیشه در حرکت سیاست، بیش از هرجا در همین فضا جستجو می گردد.
وضعیت سکان داری مدیریت قزوین نیز از همین قاعده برخوردار است. شهری که به نظر من در مفلوک ترین وضعیت معیشتی و بهره مندی از امکانات و اولویت هاست. شهری که همیشه پایلوت همه چیز است و بر سر سفره اش همه ی خوب و بدهای امتحان ناشده، طعم مردم را تلخ و شرین ساخته و تنها جیب آنان را خالی می کند.
با این همه فارغ از اینکه این کشور به دست چه گروهی یا چه تفکری اداره می شود، قزوین باید از این وضعیت و از این التهاب رخوت زا بیرون آید. شاید در کشور ما نتوانیم استاندار و فرماندار و شهردار و همه این دار ها را به عنوان رؤوس سیاسی و راهبران مناطق گوناگون کشور معرفی کنیم، اما ضریب نفوذ آنان به عنوان تدبیرگران رشته ی امور اجتماع بسیار اهمیت دار است.
تاکنون در طول این سالها نتوانسته ایم بهره ای از قدرت مدیریت استانداران و فرمانداران و شهرداران این خطه یعنی قزوین ببریم به نحوی که قدرت مدیریت به تحول و بهبود منتهی شود و در انتهای جاده ی تدبیر، جامعه ای بهتر و مردمی شادتر و سالم تر بنشانیم تا به صرافت طبع بتوان تغییر در شاخص های زندگی سالم را در میان آنان مشاهده کرد. هرکس با این سخن بنده مخالف است آمار و اطلاعات و پیمایش های میدانی خویش را علم کند تا ما هم بفهمیم که زندگیمان بهتر شده و خودمان خبر نداشته ایم. آنان که منکرند بگو روبرو کنند.
اما و صد اما که در دولت جدید یا هردولتی که میخواست تحول در کشور بیافریند و با گذشته فرق کند باید نه تفاوت در افراد که تفاوت در روشها و منشها را در دل این سرزمین بکارد. تغییر استاندار و مسئول که دردی دوا نمیکند اگر روش او نسبت به گذشتگان خود تغییر نکرده باشد.
زمانی میتوانیم مردم را به سمت خویش بکشانیم و فاتح قلبهایشان باشیم که به آنان ثابت کنیم اجتماعی دیگرگون میسازیم و مملکت داری ما با تغییری محسوس به سمت بهبود میل کرده است.
مسأله انتخاب استاندار قزوین اگرچه مساله ای تکراری در تمامی دولتها مثل قصه ی تمام استانهاست اما خطری که دولت نوپای یازدهم را تهدید می کند و به نظرم او را زمین گیر نیز خواهد نمود، انتخاب هایی نه بر اساس شاخص های شسته رفته و دقیق، که بر اساس رایزنی های سهم خواهان قدرت در هر منطقه است.
اینکه مردم چه میخواهند و نهایتا همینان هستند که سرنوشت دولتها را رقم می زنند و تمامی تدبیرها را به قلم خویش رد و قبول می نمایند، نقطه ی عطفی برای تصمیم گیری های دولتها و مدیران آن دولتهاست.
اشتباه فاحش هر دولت این است که به حرف پدر خوانده ها بیشتر از صاحبان اصلی ملک و مملکت گوش فرا میدهد. من چه گناهی کرده ام که باید تصمیم در خصوص استاندار و فرماندار شهرم را نماینده کذایی تهران بگیرد که قطعا اگر در قزوین کاندیدا می شد بر لبه تیغ آراء ملت به دو نیم میشد. مردم قزوین چه گناهی دارند که یک نفر بیش از سه دهه است بر تمامی ارکان زندگی آنان مستولی است و هر آبی که میخواهند بر دهان فرو برند باید سرچشمه اش را در چنگ همو ببینند.
در اینکه مرتضی روزبه یا دکتر بهشتی سرشت هرکدام قادر به مدیریت این شهر هستند و تدبیرگری آنان قطعا بهتر از غالب سلسله جنبانان قبلی مدیریت این استان است شک نباید کرد. در سیاست و مدیریت نمیتوان به قاطعیت سخن گفت اما این را با قاطعیت بپذیریم که همین دو گزینه که نامشان بر زبان ها افتاده است، قاطعانه بهتر از مدبّران پیشین این استان عمل کرده و خواهند کرد. این امری واضح و سخنی صریح است.
دعوا بر سر این است که دولتها در مرکز، تصمیمات خویش را بر محور نزاعهای گنده ها و گردن کلفتها تعیین می کنند. چرا سیاست گذاری های ما بر اساس شاخصهای موجود در متن جامعه نیست و مدیران لایق را جهت نجات ملت علیرغم مخالفت و اشکال تراشی پدرخوانده ها بر مسند تدبیر نمی نشانیم؟ وقتی مردم، یعنی همان عیال خداوند، پشتیبان ما باشند و نفسی راحت از سینه دردمند خویش بکشند چه کسی با تمامی ادعا و قدرت طلبی ای که داشته باشد قادر خواهد بود مشکل تراشی کند و بازی درآورد؟
شاید این خواب آشفته ی ما روزی با بانگ زیبای یک استاندار و عده ای فرماندار لایق از همین خطه به بیداری گراید و دردهایمان ولو ذره ای تسکین یابد و قدر روزهای با هم بودن را بدانیم.
وقتی همه با هم هستیم دردها زیاد دردمان نمی آورند، بودن یا نبودن مدعیان سهم خواه فرقی به حال ما و دردهایمان ندارد.
گو مدعی برو که مرا با تو کار نیست
احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است
