باید رحیم پور ازغدی هم انحرافی باشد!

    دیروز عصر پس از آرام گرفتن دلهای عزادار روز شهادت سیده ی نساء عالمیان، برنامه سخنرانی استاد رحیم پور ازغدی که در جمع شیعیان غیرایرانی در مشهدمقدس ایراد شده بود توجهم را به خود جلب کرد.

مردی که آینه ی تمام نمای مخالفت با پلورالیسم و عقاید سروشی گونه بوده و هست و به نوعی قهرمان مبارزه با اندیشه های انحرافی است، در سخنرانی خود پیرامون شخصیت صدیقه کبری سلام الله علیها، به ابعادی از شخصیت جهانی آن یگانه تاریخ پرداخت که قطعا طبق اندیشه های افرادی همچون نبویان متهم به پلورالیسم و شاید هم نگاه بشری به جای اسلامی شود. همان چیزی که احمدی نژاد و دوستانش به خاطر آن متهم به اومانیسم و پلورالیسم شدند. 

استاد رحیم پور ازغدی در تشریح وجه غالب پدیده عالمگیر زهرای اطهر بیان می داشت که نباید به دنیا و خود شیعیان و یا اهل سنت و همه جهانیان اینگونه بنمایانیم که اهل بیت و حضرت زهرا (س) تنها مسأله ای برای یک فرقه ی خاص به نام شیعه بوده اند و این اندیشه به عنوان مساله ای فرقه ای و سیاسی مورد اهتمام عده ای معدود به اسم شیعیان می باشد.

ما باید به نحوی مساله ی فاطمه را مطرح کنیم که همه عالم بدانند سخنان ظلم ستیز شهیده ی ولایت برای آزادی بشریت و دعوای شیعیان از روز سیلی خوردن دخت پیامبر تا امروز دعوای آزادی و استبداد و دعوای حق و عدل در مقابل ظلم و دعوا برای حقوق بشر بوده است.

سپس استاد رحیم پور ازغدی به بیان روایت مشهوری پرداختکه هنگام پیشنهاد بازپس دادن فدک توسط یکی از خلفا به یکی از ائمه هدی (صلوات الله علیهم) ارائه شد. 

خلیفه وقت میگوید که ما حاضر به اعاده فدک غصب شده هستیم. اگر حدود فدک معلوم شود ما این ودیعه غصب شده را بازفرا خواهیم داد.

امام علیه السلام فرمود که حدود فدک از شرق تا غرب عالم است. یعنی دعوای ما بر سر فدک و باغ نبود، ما بر سر نحوه امارت اسلامی و مدیریت بر امت پیامبر با شما نبرد داریم.

این سخنان از استاد رحیم پور است، وگرنه اگر احمدی نژاد با همه بزرگی اش و چون منی با همه کوچکی ام این سخنان را برای بیان جهانی کلمات زهرای صدیقه (روحی فداها) بیان کنیم، بی شک متهم به اومانیسم و پلورالیسم و خروج از دین و تقدم بشر بر خدا خواهیم شد.

اما تحلیل سیاسی من به مغز ناقابلم می گوید، این عده تهمت زنندگان به دنبال حرف و سخن هستند تا بیابند و وصله های خویش برای چسباندن را تکمیل کنند نه اینکه اندیشه ای را بیابند و آنرا نماد یک خط فکری محسوب کنند.

امان از بی تقوایی!