بر تارک رجا نیوز نقش بسته بود که هزار و ششصد نفر از نخبگان فارس درخواست کرده اند تا جلیلی و لنکرانی برای کاندیداتوری دوره یازدهم ریاست جمهور اعلام آمادگی نمایند.
این درخواست که با عنوان هردوی شما گزینه اصلح هستید ترتیب یافته بود، قدری تناقض آمیز به نظر می رسید.
گزینه اصلح برای ریاست جمهوری که دوتایی نمی شود!
از طرفی تحلیل گران چگونه میخواهند از میزان گفتمان سازی این جریان اطمینان حاصل نمایند؟ در حالی که پیروزی گفتمان حاضر در سال هشتاد و چهار با نماد احمدی نژاد بود که به بار نشست و اگر این نماد شکست خورده باشد آنقدر دشمن دارد که با حذف احمدی نژاد آنرا له و خرد و بی بازگشت سازد.
این گفتمان اتفاقا موسوی را در 88 به این اندیشه انداخت تا به میدان بیاید چون خود را در این وادی حریف احمدی نژاد می دانست اما به تحلیل دوستانش مردم او را گزینه بدلی در مقابل گزینه اصلی تشخیص دادند.
از سوی دیگر اصلا دعوای مردم و برآیند نیروهای اجتماعی در عرصه پیش رو اصلا دعوای گفتمانی بین این و آن و ورود اندیشه های بدلی و اصلی نیست! هرچه که هست دعوا بین دو نفر است؛ احمدی نژاد و هاشمی!
بقیه هم خوب می دانند که در این میانه ی میدان تنها همین مبارزه جاری خواهد بود و سایرین دست و پایی فقط خواهند زد.
اما شاید حقه ای سیاسی هم در این بازار باز شده که دانسته یا نادانسته بر سر این حقه (به معنی جعبه) عده ای سرگرم بازی خوردن و البته برای خویشتن کلاهی از نمد سیاست دوختن هستند.
شاید گرم کردن بازار کاندیداتوری و تعدد کاندیداها فواید بسیاری داشته باشد که فارغ از گرایشات مخالف یا موافق با بازیگر پیر سیاست ایران، هم به گل آلود شدن برکه انتخابات کمک می رسانند هم رقیب بی بدیل اشرافیت، یعنی جریان دولت منتخب را بیشتر به ضربه های خود زخمی خواهند نمود و هم نقشه ی اصلی ستون خیمه فتنه گران را مخفی خواهند داشت.
شاید این هم قطعه ای از پازل پیر سیاست باشد که با شلوغ کردن بازار، دست خود را پنهان نماید و هم با رقیب تراشی صوری در میدان برای خود، ضمن مظلوم نمایی، رقیب اصلی و حریف جانانه خویش را بیمقدار و ناچیز جلوه دهد.
شاید دوستان هم بدشان نیاید از این فضای آماده شده برای مطرح ساختن گزینه هایی که واقعا در قواره ریاست جمهوری نیستند بهره ببرند.
هرچه که هست و هرچه پیش آید فقط دو جریان باهم به نبرد خواهند پرداخت، هاشمی و احمدی نژاد!
من می خواهم به احتمال دیگری اشاره کنم و آن هم انشقاق در جبهه اصولگرایی است.تنها انگیزه اصولگرایان برای ارایه کاندیدای واحد در انتخابات سالهای مختلف غلبه بر رقیب اصلی انتخاباتی خود یعنی اصلاح طلب ها بوده است.حال که رقیب را از صحنه انتخابات حذف شده میبینند،دلیلی برای ایتلاف یا تجمیع آرا نمیبینند.به همین دلیل هم اسامی بسیار زیادی از اصولگرایان از طیف های مختلف مطرح می شود.در این شرایط تنها شانس اصولگرایان برای رسیدن به کاندیدای واحد یا در نهایت دو کاندیدا، حضور برخی چهره های نه چندان مطرح اصلاح طلب یا کارگزارانی در عرصه است.چون در نبود دشمن مشترک اتحاد اصولگرایان اتفاق نمی افتد.