از یک دیپلمات چه باید بیاموزیم
شاید حوصله شما هم کمتر از این باشد که زمان خود را صرف خواندن یک مطلب پیرامون رابطه با آمریکا بنمایید چه برسد که مانند من دست به نوشتن ببرید و البته با بی حوصلگی خوانندگان هم مواجه شوید اما به عنوان یک وبلاگ نویس که وقایع سیاسی را رصد می کند و از دریچه تئوری می کوشد بفهمد چه چیزی درست است و نهایت تلاشها به کجا ختم می شود، جالب است که با نگاه هایی بدون تئوری و طرح ریزی مبتنی بر مدل علمی در خصوص مسأله رابطه با آمریکا برخورد می کنم.
من نمی دانم مثلا سخنان رییس قوه قضائیه که استادی مسلم در فلسفه اسلامی و مجتهدی زبده است چگونه در کنار سخنان برادر هوشمند و سیاستمدار زبده همو قرار می گیرد و یک نگاه ایدئولوژیک در مقام مقایسه با نگاه یک دیپلمات زیرک و کارکشته بر می آید. من معنی این سخن را قطعا نمی فهمم.
همانطور که سخنان یک فقیه و فیلسوف متضلع و متعمق نمی تواند با سخن فلان سیاسی کار و آن دیگر مدیر اجرایی به یک چشم نگریسته شود، همانطور هم سخنان آن استاد سیاست و دیگر سیاستمدار حرفه ای کارآموزده به هیچ وجه نباید در مقام قیاس و تناظر با سخنان فقیه و فیلسوف برآید.
آیا امکان دارد سیستم مثلا پزشکی و سلامت ما برای اصلاح و برنامه ریزی خود مثلا از یک موسیقی دان و یا ادیب و شاعر بهره ببرد؟
به همان دلیل نیز امکان چنین استفاده ای در طراحی های استراتژیک از یک سبک غیر علمی و کلام غیر فنی وجود ندارد.
ممکن است در سطوح کلان کشور طراحی ها مبتنی بر اندیشه های علمی در عرصه سیاست داخلی و خارجی باشد اما در هنگام عرضه خوراک رسانه ای به مردم نیز آن گروهی پیروزتر است که بتواند فکر و عقل را در چارچوبی مدوّن بر پایه دانش واضح و تحلیل کاملی به تصویر بکشد تا مردم از هر نوع که باشند بدون درگیری در تناقضات درونی خویش اندک اندک تربیت شده ی مکتب علم و دین باشند.
آیا امروز قاطبه مردم ما حتی آنان که از سایرین سیاسی ترند می توانند به نحو ریشه ای یک تحلیل علمی از اندیشه های متضادی که در مسأله رابطه با آمریکا وجود دارند به ما و خودشان ارائه نمایند؟
