کلید در وضعیت خاموش

آیا همچنان نیازی به حضور ما، با هر توانی که داریم و هر اندازه ای که هستیم، احساس می شود؟

آیا دیگر تکلیف داریم فضای مجازی را به عرصه جهاد مبدل سازیم؟ آیا بازهم نظام اسلامی به گارد جهادی ما نیازمند است؟ 

حضور احمدی نژاد در جوار نماد نفرت سراسری 88 از هر طریق که میسر شده باشد نتیجه ای جز تکانه های سردکننده بر پیکره حزب الله نخواهد داشت. شاید حزب الله خود را به عنوان نماد ولایت خواهی معرفی کند اما بدنه اجتماعی حامیان نظام ناگزیر از انگیزشهای صریح و آینه وار هستند تا در صحنه حماسه آفرینی همچنان بمانند.

البته نقش تهییجات اجتماعی و ریشه یابی گرایشات درونی ملت در جهت گیری های سیاسی را نمیتوان از نظر دور داشت، اما این تهییجات قطعا از ثبوت و رسوب قابل اعتنایی برخوردارند که به هیچ وجه نمیتوان آنرا حمل بر احساسات گذرا نمود.

آشتی با هاشمی البته معنایی جز قهر با خیزش عمومی نه دی نخواهد داشت. اگر امروز خود را موظف به دفاع از وحدت با هاشمی بدانیم، دیگر تکلیفی برای حماسه سرایی درباره قیام نه دی برگردن نداریم. 

اگر حسین شریعتمداری حمله به دکتر الهام را در قاب ولایتمداری خویش تعریف میکند باید بداند که دیگر تعریف قصه فتنه و فرمولهای براندازی جز استفراغ معنوی ملت بروندادی نخواهد داشت. چه اینکه الهام به عنوان مخالف قسم خورده هاشمی، کوبیده خواهد شد تا بدانیم مردم محور مقابله با فتنه های برانداز نیستند و این مائیم که طوفانها را به سکوت مرگبار محکوم می کنیم.

آشتی با هاشمی از هر راهی که متصور باشیم، چه اطاعت از رهبری و ولایت پذیری چه تاکتیک های سیاسی یا پذیرش بیهودگی مقابله با اشرافیت روحانی، مملو از بی اعتمادی و جدایی بدنه فعال ملت از راهبردهای دینی و جهادی نظام است.

وقتی هر روزنامه مدعی دفاع از ولایت بر انتقاد به مجمع یا اصرار بر تقابل با هاشمی می تازد، یعنی تمام خاطره های ما از تئوری پردازی های حماسی قدیانی بر باد می رود و آیه آیه حضور عاشقانه ما پای فریادهای نه دی به آتش می سوزد.

البته نمی توان از وضعیت مدیریت کشور انتظاری بیش از این هم داشت. کدام ساختار مویرگی می تواند ضرب آهنگ حیات چابک ساختار مدیریت کشور را تداعی نماید؟ وقتی تمام خون دل نیروهای مدافع نظام از نهادهایی است که اسم نمایندگی قله هدایت را یدک می کشند، حلقه های صالحین پر است از کسانی که می خواهند دور هم لیست حضور و غیاب امضاء کنند و دستهای مسئولین و نهادهای ناظر و قدرتهای امنیتی آماده اند تا هر انتقادی بر بی عدالتی و بی عرضگی را با مشت آهنین وادار به سکوت کنند دیگر چاره ای جز مصالحه و راهی جز آشتی با آنکه حیثیت مملکت را سوزاند باقی نخواهد ماند.

آیا بلیط ما تمام نشده است؟ می پندارم تئاتر به آخر قصه خود نزدیک شده و دیگر باید بپذیریم که کلید این صحنه در وضعیت خاموش قرار گرفته است. 

برخیزید که وقت رفتن به خانه هایمان رسیده است.