....شکایت کجا بریم؟
گمشده تمام ملتها چیست؟ تمام جهان برای چه در آستانه خروشی سراسری قرار گرفته اند؟ عمده دلیل گرایش تودهای شکنجه دیده،ابوذرها و بلالها و برده های شلاق خورده از ستم و آزادگان و حق پرستان به دعوت انبیاء و خروش انقلابات دینی چه بوده است؟
چرا امروز مردم مصر و بحرین و قطیف دست از اعتراض و حق خواهی بر نمی دارند؟ آیا مردم به صرف دادن رأی و وجود صندوقهای متعدد و ارسال نمایندگان به پارلمانهای دموکراتیک آرام می گیرند؟ آیا با دیکتاتورهای ایستاده بر مناصب ابدی دعوای لجوجانه دارند؟
چرا قیام مردم در انقلاب مشروطه به هدایت علما و مراجع نتوانست وضعیت طوفان زده امت شیعه را بهبود ببخشد و آخرالأمر نماد آن سر بر دار شده شیخ فضل الله گردید؟ پیام مردمی که پشتوانه قیام شده بودند چه بود که معتقدیم تصاحب کنندگان قیام مشروطه آنرا نشناختند و یا نگذاشتند که به عرصه ظهور و بروز برسد؟
به عبارت صحیح تر و واضح تر چه عاملیست که به تعبیر حضرت امام خون ملتها را به جوش می آورد و آنچه در ورای تمامی انقلابات و خیزشهای مدنی و اعتراضی موج میزند چه خواسته ای است؟
پاسخ به این سؤال مشخص می کند که چقدر نخبگان در شناخت حرکتهای اجتماعی توفیق دارند و در صورت تشخیص آن چقدر به سمت بروز و باردهی آن خواسته ها در حرکت و تلاش خواهند بود. از سوی دیگر بی توجهی به آن لایه های اصیل و خواسته های حقیقی چه مصائبی بر جامعه، امت، انقلاب و نهایتا مجموعه نخبگان حاکم روا خواهد نمود.
برای ملموس شدن بیشتر این مسأله بهتر است به وضعیت برخوردهای رئیس جمهور با خیل مراجعان و دیدارکنندگان نگاهی بیافکنیم. حتی برفرض هم که رسیدگی به حال پابرهنگان و محرومان از روی اخلاص و دردمندی و عدالت گستری نباشد، فایده این امر و ضرر عدم انجام این کار برای منتخب بیست و پنج میلیونی ملت چه خواهد بود؟ آیا شعارهای او، محبوبیت او، حفظ قیادت و اثرگذاری او و نهایتاً اصل تفاوت او با تمامی جریانات و افراد رقیب در گرو همین رسیدگی و دردشناسی نخواهد بود؟
سخنی از رهبر دانشمند انقلاب شنیدم که فرمود اگر هم نمی توانید مشکل مردم را حل نمایید و یا اصلا خواسته او بحق نیست، اما همینقدر که به سخن وی گوش فرا داده می شود و به او اعتنا می گردد مایه دلخوشی او و اعتقادش به نظام خواهد شد.
با تمام این مقدمات می خواهم این سوال را مطرح نمایم که چقدر در سیستم سازی و سازماندهی نیروها و بوروکراسی ملی به این سمت حرکت کرده ایم؟ چقدر تلاش کرده ایم و دغدغه داشته ایم که جایی، فردی، حق جویی و فریاد استغاثه ای بی لیبک باقی نماند؟
چند نمونه از برنامه های تربیت نیرو و کادر سازی برای تأمین جریان رسمی رسیدگی به وضعیت عدالت جویی و فریاد رسی محرومان و تظلم مظلومان می توانیم معرفی نمائیم؟ من که جریانی را سراغ ندارم.
یاد و خاطره امام امت همواره جاوید باد که فرمود "تنها کسانی با ما تا انتها خواهند ایستاد که طعم فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند."
سخن آن یگانه دوران و مظهر ذکاوت و هوشمندی ناظر به همین سخن نیز میتواند باشد، که تنها کسانی میتوانند در مجموعه نظام حق جو و ظلم ستیز همراه و همپیمان خمینی باشند که درد را حس کرده و هنگامی که این نظام برای آنان موقعیتی از قدرت و اقتدار فراهم می آورد، آنرا برای احقاق حق کسانی که مانند خود از ظلم سیلی خورده اند و از بی عدالتی و تبعیض به ستوه آمده اند به کار بگیرند، نه اینکه فرصت را مغتنم بشمارند و برای پرکردن انبان دنیای خویش، به رنگ و طعم همان ظالمان و مستکبران درآیند.
با ایمان به این نکته باید از خود سوال کنیم آیا جامعه ای که به برکت تمامی دشمنی های دشمنان، کوتاهی ها و سست همتی مسئولان، بیداری و پاک سرشتی توده های مستضعف و مؤمن توانسته به آرمانهای امام و ساختار اصلی مکتب خونبار کربلا رجوع مجدد نماید، از این قابلیت برخوردار است که هرکس در هر موردی که احساس کرد ظلم تا مغز استخوانش را سوزانده است، بتواند برای احقاق حق خویش بدون ترس و بدون افتادن در هزارتوی مناسبات اداری به مطالبه عدالت و جزای ظالم نائل گردد؟
اگر پاسخ به این پرسش براحتی میسور بود علی القاعده به هنگام دیدار مستقیم مدیران ارشد اجتماع حجمی اینچنین از درخواستها و استغاثه ها به سوی مسئولان ارشد سرازیر نمی گردید.
آنچه نویسنده این سطور به چشم خود دیده و با جان خویش لمس نموده این است که اگر ظلمی آشکار یا زرورق پیچ و مکرآلود در حق محرومان و بی پناهان رخ دهد، جایی، مسئولی، نماینده ای و یا خطی ارتباطی برای مطالبه حق آنان و کوبیدن افعی ظلم و مکر وجود ندارد.
البته در این شهرک سینمائی همه چیز هست، اما از نوع یونولیتی و ظاهری! لیکن در پشت این دیوار بزک شده بنایی محکم و ساختاری کارآمد وجود ندارد!
چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم؟
