درباره من
روزانهها
همهجدیدترین یادداشتها
همه- بالأخره ایدئولوژی احمدی نژاد چیست؟
- روسیه در جستجوی قدرتی فرامنطقه ای
- Paradoxes of being a revolutionary
- شغلهای ما، ابدیت ما
- سالگرد رحلت آیت الله طالقانی
- از زاکانی تشکر می کنم
- ایمان فطری به مهدی
- ما خون آذرین به رگ داریم نه خون فابیوسی!
- جان کری از کدام تغییرات مطلوب سخن می گوید؟
- لگدی به قوطی هسته ای وقتی که ایران وسط جاده ی خاورمیانه است
- کوشش های کور ظریف
- نبرد کلمات در پرونده هسته ای و آینده ی ایران
- خوراکم فکر بود
- این شب ها و یاد پیوسته ی صاحب الزمان
- پازل نوین هاشمی
نویسندگان
- محمدالمهدی 591
بایگانی
- مرداد 1395 1
- مهر 1394 2
- شهریور 1394 3
- مرداد 1394 3
- تیر 1394 4
- خرداد 1394 1
- فروردین 1394 16
- اسفند 1393 40
- بهمن 1393 44
- دی 1393 14
- آذر 1393 10
- آبان 1393 25
- مهر 1393 37
- شهریور 1393 13
- مرداد 1393 39
- تیر 1393 36
- خرداد 1393 8
- اردیبهشت 1393 30
- فروردین 1393 29
- اسفند 1392 44
- بهمن 1392 37
- مهر 1392 2
- شهریور 1392 2
- مرداد 1392 3
- تیر 1392 3
- خرداد 1392 6
- اردیبهشت 1392 14
- فروردین 1392 8
- اسفند 1391 6
- بهمن 1391 4
- دی 1391 6
- آذر 1391 3
- آبان 1391 7
- مهر 1391 4
- شهریور 1391 1
- مرداد 1391 2
- تیر 1391 2
- خرداد 1391 4
- اردیبهشت 1391 4
- فروردین 1391 1
- اسفند 1390 3
- بهمن 1390 2
- دی 1390 8
- آذر 1390 10
- مهر 1390 4
- شهریور 1390 8
- مرداد 1390 1
- خرداد 1390 1
- اردیبهشت 1390 4
- فروردین 1390 6
- اسفند 1389 7
- بهمن 1389 7
- دی 1389 3
- آذر 1389 5
- آبان 1389 1
- مهر 1389 3
خانه تیمی شیعه
شاید این روزها دم از مهدی و سامراء زدن نوعی انتحار باشد. نوعی جنون، نوعی از خود گذشتگی! اما چه کنیم که تشیع یعنی همواره جنون! تقیه را فراموش کن! دنیا برای سرهای پر غوغای عاشقان جایزه ای جز فراز شدن بر نیزه نگذاشته است!
اما دلم امروز هوایی سامراء شده! هوایی سرداب! سردابی چنین ندیده ام که انگار از هر قله ای برفرازتر است!
پله هایی که به سرداب مهدی می رسند بالا می روند نه به قعر زمین! این قعر به تارک سرفرازی انسان منتهی خواهد شد!
صبحیست که میلاد امام عسگری را در ستیغ فجر بر افق انسانیت و انتظار نقش می کند. صبح میلاد امام زیبایی ها که نامش یادآور نهایت درجه فشار و اختناق است! عسکری! امام نظامی!!!!
دینی که اعجازش کتاب است و فضیلت عالم بر مجاهد در نزد خدایش از برتری قلم بر خون شهیدش هویداست، چگونه زیبا امام مهربانی اش با نام عسکری خوانده می شود؟
این نام می ماند تا بدانیم که اوج عظمت و انسانیت با تمامی لطافت و اعجاز در چنبره مارهای خفقان آنقدر اسیر می شود که جز چکمه های پادگان نظامی حاکمیت ظلم توان فرونشاندن غریو غیرت او را در خود احساس نخواهند کرد.
بیچاره ظلم، بیچاره اختناق، بیچاره تزویر و خاک بر دهان چماق و چکمه!
آن هنگام که قلب عسکر، دهلیز پادگان، در میان داغی شمشیرها و سنگینی آهن پاره ها تنها گل دمیده از دل سنگ را توان رؤیت و کرنش نداشتند!
توان نبود برای چشمهای از حدقه بیرون زده خون آشامان دل به دنیا بسته!! آری قلب پادگان نیز می تواند خانه تیمی انتظار باشد!
دلم برای خانه شیعه تنگ است!
