چنین است رسم سرای درشت
دنیا همیشه محل رفت و آمد و بالا و پایین است. بیچاره کسی که به این عروس هزار داماد اعتماد کند.
صبح بود پایین پله های دانشکده ایستاده بودم. یک لحظه چهره ی آشنایی از در وارد شد. سریع حافظه ام چرخید و اعلام کرد آنکه می بینی "دکتر سید شمس الدین حسینی" وزیراقتصاد دولت احمدی نژاد است. تنها یک محافظ در پی او می آمد و آهسته آهسته از پله های دانشکده بالا رفتند و برای هنگامه ی حضور در کلاس نزدیک شدند.
نه حرفی نه حدیثی نه سلامی نه علیکی نه صلواتی نه بفرمایی نه خبری نه دورشو کورشویی. انگار نه انگار زمانی برای خودش کرّ و فرّ داشته است و وزیر بحرانی ترین دوران اقتصاد انقلاب بوده است. شاید هم این نظر من بود، نمی دانم، اما انگار غم پنهانی افسرده وار در چهره ی حسینی آنرا تکیده کرده بود.
این لحظات چند ثانیه ای و بازتاب اجتماع آنهم در محیطی علمی در زمره ی بهترین ها در کشور، برای عبرت گرفتن بسی درس آموز بود. از وزیر که دیگر بالاتر شدنی نیست، کافیست کمی از قدرت بیفتی، شلاق بی مهری روزگار تو را از صحنه دور میکند و می شوی بی محل تر از هر فرد بی مقدار اجتماع. تازه با آن همه جایگاه و محوریّت در اقتصاد و سیاست و نامی که مدام بر سر زبانهاست.
بیچاره آنهایی که نه علم امثال حسینی را دارند نه حتی یک مدرک اسمی ولو بی محتوا و نه در یک هزارم جایگاه امثال او حضور و اسم و رسم دارند. بدبخت آن بنی آدم ضعیفی که با یک مشت بی دانشی و بی عقلی در کنج اداره ی فلان شهرستان دورافتاده خود را سلیمان زمان می داند و بی محابا دست از ظلم های قطره ای و شیطان صفتی های عوق آور در مقیاس چند اپسیلون بر نمی دارند.
آنها که کسی بودند امروز از یادها رفته اند چه برسد به ناکسانی که هزار سال نوری هم اگر بگذرد جای انسان برای شأن خویش نمی توانند بیابند. این رسم روزگار است، چنین است رسم سرای درشت؛ گهی پشت بر زین گهی زین به پشت!!!
ما که عددی نیستیم لاأقل آدمی پیش گیریم و انسان خو باشیم تا در هماهنگی با ناموس خلقت و قانون دهر نامی به نیکی در جریان رود هستی برای خویش به دست آوریم تا در حرکت به سوی نقطه ی پرگار عالم به خس و خاشاکی تف شده به لجنزار بیرون این رود خروشان تبدیل نشویم.
