ای قلم گوشه نشین دست مهر انگیز تو!

 

هنگامی که ناباورانه خبر پرواز روح بلندت را در جانم منتشر ساختم با سوز فراق وجود پر مهر و دست هنر سازت سرودم: 

مردی که وجودش همه نور ازلی بود 

هر ناوک کلکش دل ما را ثمری بود 

چون ختم شده مشق بلند هنر او 

سوگند به خطش!که هنر را پدری بود 

آری تویی که جرعه نوش هزار جام خون دل شدی تا هنر میر را در شهر میر در قزوین عزیز زنده کنی و مرحبا که چنین نیز نمودی! تویی که درس و تعلیمت مشق عشق بود نه تعلیم خط کشیدن و قلم سرزدن! هر باری که در کنار دستان لطیف و آسمانیت به قط زدن قلمم مینشستی جز به تبرک قلم را بر نمیداشتم زیرا که عشق به تو و عشق به قلمت و عشق به کلاس عرشی مشقت را در امتداد عشق به خداوند زیبایی ها می دیدم. هر بار که بر فراز مکتب خانه هنر عاشقی  لوح بسم الله را به خط شریف تو می نگریستم زمزمه یا رحمان و یا رحیم را پیشقراول تشرف به آستانه مدرسه هنرت می ساختم و از پس ذکر بسم الله بر لب با نگاهی از چشم بر بسم الله به خط محصص مستشار خاک پای عبیر آمیزت را طوطیای دستان هنرجوی کودکیم می ساختم. رفتی ولی تو رفتنی و جدا شدنی نیستی! رفتی ولی همواره در بین ما میمانی! مردان هنر و علم و عشق هیچگاه فراموش شدنی نیستند. آنقدر از محضرت شاگردان کوچک و بزرگ برخواسته اند و آنقدر یادگاران چشم نواز بر جای گذاردی که تا هنر هست و نبض عاشقی در دست لطافت می تپد نام بلندت بر زبان خیرخواهان و دلنوازان جاریست. 

فراموش نخواهم کرد درسی را که روزی در کلاس ساختمان ارشاد به ما دادی و فرمودی اینکه گفته اند داند آنکس که آشنای دلست    که صفای خط از صفای دلست را فراموش نکنید! دلنشینی خط به پاکیست ولو اینکه استاد برجسته ای نباشی و خطاطی متوسط اما دارای دل پاک و بیغش بمانی آنگاه خطت می تواند بیشتر از بسیاری از متضلعان بر دل نشیند. آری تو معلم پاکی و ایمان بودی. 

 شادی روح لطیفش فاتحه و صلواتی نثار می کنیم